به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ جعفر مهراد با بیان اینکه از بین المللی سازی آموزش عالی به عنوان آموزش عالی انتقالی یاد می شود، گفت: آموزش عالی انتقالی فعالیتی است که در آن موسسات آموزش عالی خدمات آموزشی خود را در یک کشور دیگر انجام می دهند و دانشجو مجبور نیست برای تحصیل به یک کشور دیگر مسافرت کند.

وی ادامه داد: این نوع آموزش به روش های مختلف برگزار  و تنها محدود به تاسیس شعبه ها، آموزش از راه دور و برنامه های آموزش مشترک و دوگانه و نظایر آن نیست.

استاد علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه شیراز تاکید کرد: مفهوم آموزش عالی انتقالی اکنون به عنوان مدل جدیدی از آموزش توسط کشورهای مختلف به رسمیت شناخته شده است.

به گفته مهراد درآمد حاصل از شهریه های دانشجویان بین المللی منبع مهمی برای جبران منابع ناکافی ناشی از کاهش بودجه های محلی در کشورهای غربی است.

وی عنوان کرد: در نتیجه آموزش عالی انتقالی نه تنها شکل جدیدی از همکاری های بین المللی در سطح دانشگاه ها است، بلکه برای بسیاری از دانشگاه های مختلف جهان به خصوص در کشورهای توسعه یافته غربی منبع درآمد مهمی به حساب می آید.

عضو پیشین کمیته فراملی دفتر گسترش آموزش عالی وزارت علوم گفت: چالش اساسی برای کشورهای میزبان دسترس پذیر کردن آموزش عالی خارجی به گونه ای است که هزینه های تحصیل در این موسسات قابل رقابت و مقرون به صرفه باشد.

مهراد ادامه داد: آموزش عالی انتقالی از روند های آموزش بین المللی تبعیت می کند.

به گفته وی، اکنون در بخش آموزش عالی انتقالی مناطق مشخصی بوجود آمده که در آن دانشگاه های خارجی فعالیت خود را آغاز کرده اند که در این زمینه می توان به  کشورهای مالزی، چین، هنگ کنگ، هند، بنگلادش، پاکستان، امارات متحده عربی و قطر و آفریقای جنوبی اشاره کرد.

بنیانگذار پایگاه استنادی علوم جهان اسلام افزود: ظهور این نواحی نه تنها به تغییر دموگرافی گروه های دانشجویی انجامیده، بلکه بر طراحی برنامه های درسی، تسهیلات و زیر ساخت ها نیز تاثیر غیرقابل انکاری گذاشته است.

مهراد عنوان کرد: معمولا از این بخش از جمعیت دانشجویی با عنوان «جهانی محلی» یاد می شود.

وی گفت: نمونه مشخص آن دبی است که به مقصد تحصیل بسیاری از دانشجویان آسیایی تبدیل شده است. همینطور مالزی دارای شعبات دانشگاه های خارجی است و هنوز می کوشد شعبه های دانشگاه های خارجی را گسترش دهد.

بنیانگذار پایگاه استنادی علوم جهان اسلام اضافه کرد: در سال های اخیر در ایران از بین المللی سازی دانشگاه ها به عنوان دیپلماسی علمی نام برده می شود و ۱۳ دانشگاه کشور که به دانشگاه های بزرگ معروف هستند برای شناساندن و ارتقای جایگاه خود می کوشند فعالیت های بین المللی و منطقه ای را گسترش و دوره های آموزشی و پژوهشی مشترک با دانشگاه های خارجی برگزار کنند.

مهراد عنوان کرد: در بازدیدها و مسافرت هایی که میان طرفین صورت می گیرد، بر پژوهش های علمی مشترک که تاکنون ۱۵۰ مورد آن مصوب شده، تاکید می شود.

وی اظهار داشت: این دانشگاه ها مراکزی هستند که میزان تولیدات علمی آنها بیشتر و اسامی آنها در تعدادی از رتبه بندی های دانشگاهی مانند کیواس و تایمز دیده می شود.

چهره ماندگار علمی کشور خاطرنشان کرد: این دانشگاه ها در برخی از رشته های موضوعی نیز از جایگاه و رتبه برتری در میان دانشگاه های جهان برخوردارند و تعدادی دانشمند پراستناد در میان این دانشگاه ها نیز وجود دارد.

مهراد ادامه داد: افزون برآن یکی از راهبردهای وزارت علوم برای ورود دانشگاه ها به عرصه های بین المللی تعیین یک یا چند دانشگاه داخلی برای پیگیری تعاملات و ارتباطات بین دانشگاه های ایران با یکی از کشورهای خارجی است.

وی اضافه کرد: براساس این سیاست ها تاکنون آموزش عالی کشور در مجموع حدود ۸۰۰ تفاهم نامه با دانشگاه های خارج امضا کرده است.